تفنگ در خانه، فاجعه در کمین…!

▪️هر تفنگی که در خانه بماند، دیر یا زود صدای گریه بلند می‌کند.
سلاح، نشانه امنیت نیست؛ نشانه خطر است.

خانه باید پناه باشد، نه میدان نبرد.
تفنگ در خانه یعنی ناامنی در کوچه.
یعنی فاجعه‌ای که فقط منتظر یک عصبانیت است.

بارها دیده‌ایم؛ بحثی ساده، نگاهی تند، و ناگهان شلیک.
جان‌ها گرفته می‌شود، خانواده‌ها از هم می‌پاشند، و پشیمانی دیگر فایده ندارد.

اسلحه در عروسی و عزا، نادانی محض است.
تیر شادی، نام دیگر فاجعه است.
هیچ گلوله‌ای، شادی نمی‌آورد؛ فقط سیاهی، سکوت و داغ به جا می‌گذارد.

غیرت با خشم فرق دارد.
افتخار با خشونت یکی نیست.
کسی که سلاح نگه می‌دارد، امنیت جامعه را تهدید می‌کند، نه از آن محافظت.

قانون باید محکم‌تر از همیشه بایستد.
جامعه باید هوشیارتر از همیشه باشد.

تا وقتی تفنگ در خانه است، آرامش در این شهر دوام نخواهد داشت.

و حالا، بعد از خون و سکوت، سوالی ساده و بی‌رحم باقی می‌ماند:
چه کسی پاسخگوی ناله‌های دو خانواده داغداری است که بی‌گناه، تنها به‌خاطر عصبانیتی گذرا، عزیزان‌شان را از دست دادند؟
چه کسی پای غم یتیمی را خواهد کشید؟
چه کسی بار سنگین بی‌پدری و بی‌فرزندی را به دوش خواهد گرفت؟

گریه‌های شبانه. خواب‌نداشتن کودکان. یادگاری‌هایی که هر روز زخم تازه می‌زنند.
این‌ها را چه کسی جبران می‌کند؟
آیا کسی جز زمان و یاد آن‌ها، مسئولیت را بر دوش می‌گیرد؟
ما نمی‌توانیم به این سوال‌ها با سکوت پاسخ دهیم.
اجبارِ سخت‌گیری، آموزش، فرهنگ‌سازی و اجرای قانون، کمترین خواسته از جامعه و مسئولان است.

ما نمی‌توانیم با سکوت از کنار این درد بگذریم.
تا وقتی پاسخ روشنی داده نشود، هر تفنگ در خانه تهدیدی است برای همه ما…!

عارف دورقی/ ایفانیوز

1404/8/14